Τhe Road to Mandalay

ΕΙΚΌΝΑ ΠΡΏΤΗ:

Είσαι έξω με τους φίλους σου,η μουσική παίζει δυνατά αλλά δεν σε χαλάει,η ώρα είναι 4 τα ξημερώματα και ακόμα είναι νωρίς. Έχεις διάθεση να αγγίξεις τον άλλον,να του πεις πόσο τον αγαπάς και τι ωραία που είσαστε όλοι μαζί. Δεν υπάρχει χώρος και διάθεση να κουβεντιάσεις τίποτε άλλο

ΕΙΚΌΝΑ ΔΕΎΤΕΡΗ:

Είσαι με αυτή την παρέα μαζί κάποια χρόνια μετά. Κάθεστε,βαριέστε,κάποιοι απομακρύνονται και συζητούν για τις δουλειές τους. Πίνεις,γελάς για να μην δείξεις πως δεν σε γεμίζει αυτό που κάνεις. Η ώρα είναι 1 μετά τα μεσάνυχτα αλλά νιώθεις εξαντλημένος. Και όμως κοίταξε γύρω σου,είναι οι ίδιοι άνθρωποι,ή τουλάχιστον μοιάζουν ίδιοι....

Την Παρασκευή βρέθηκα στα γενέθλια ενός φίλου. Είναι από εκείνες τις ευκαιρίες που έχουμε ζώντας μέσα σε αυτόν τον σύγχρονο λαβύρινθο της πόλης να συναντηθείς με πρόσωπα που έχεις καιρό να δεις αλλά και να μαζευτεί ολόκληρη η παρέα ή ένα μέρος της.

Υπάρχει μια πραγματικότητα,μεγαλώνουμε,και όσο συμβαίνει αυτό χάνουμε την επαφή μας με το παιδί που αφήσαμε πίσω,ή μάλλον υποδυόμαστε τον ρόλο κάποιου άλλου. Γινόμαστε μεγάλοι και αποφασίζουμε να υιοθετήσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Πλέον λοιπόν δεν θα χορέψουμε,ούτε θα πιούμε ώστε να γίνουμε λιώμα αντιθέτως,θα περάσουμε τον χρόνο μας κουβεντιάζοντας. Και τι καλύτερο και πιο επίκαιρο θέμα από την Κρίση και τις δουλειές μας. Ειλικρινά αυτή η Κρίση έχει δηλητηριάσει την σκέψη μας,την καθημερινότητά μας και εντείνει ακόμα πιο πολύ την τάση μας να συμπεριφερόμαστε σαν γέροι,φαντάσματα του παλιού μας εαυτού,άνθρωποι "κουρασμένοι" συνεχώς από τα πάντα. Συχνά κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ορισμένους από αυτούς τους ανθρώπους,κομμάτι της ζωής μου εδώ και χρόνια,φίλοι σημαντικοί στην πορεία των χρόνων να έχουν γεράσει.

Ίσως τούτο να συμβαίνει καθώς ο καθένας μας νοιώθει πως όταν μεγαλώνει χρειάζεται να συμπεριφέρεται ανάλογα,πως δεν θα βγεις να διασκεδάσεις γιατί έχεις σχέση,ότι δεν πρέπει να κάνεις πλάκες γιατί αυτό ορίζει μια παιδιάστικη συμπεριφορά,πως το μόνο που θα κουβεντιάσεις θα είναι τα επαγγελματικά και στο "τσακίρ" κέφι για να σπάσει η ανία να ανακοινώσεις τα σχέδια σου για κάποιο ταξίδι που προτίθεται να κάνεις μήπως και σπάσεις την πλήξη σου.

Σαφώς βέβαια οι αντοχές όσο μεγαλώνεις μειώνονται. Εκτιμάς περισσότερο λίγες ώρες παραπάνω ξεκούρασης από ένα άσκοπο ξενύχτι,επιλέγεις που θα καταναλώσεις την ενέργειά σου,οι φίλοι δεν είναι μόνο για να βγαίνετε έξω,ο χρόνος αφήνει πιο πολλά αποτυπώματα και νοιώθει πως η διαδρομή που έχεις να διανύσεις λιγοστεύει. Αυτό όμως το τελευταίο είναι που τελικά ή θα σε κάνει να σταθείς μοιρολατρικά απέναντι στην ζωή ή που θα σε βοηθήσει να αποφασίσεις πως θα εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο αυτής της πορείας. Πολλοί από τους ανθρώπους γύρω μου δεν μεγαλώνουν,γερνάνε και όχι γιατί δεν βγαίνουν έξω αλλά διότι βαριούνται να ψάξουν εναλλακτικές ώστε να σπάσουν το απόστημα της νωχελικότητας. Όσοι δε είναι σε σχέση οχυρώνονται πίσω από αυτήν και αδρανοποιούνται πλήρως νοιώθοντας ασφάλεια στο καβούκι τους.

Πραγματικά δεν με ενοχλεί και τόσο που μεγαλώνω,αισθάνομαι μάλιστα πολλές φορές πως έχω την δυνατότητα να διαχειριστώ καταστάσεις που παλαιότερα μου φαίνονταν βουνό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όταν μεγαλώνεις έχεις άμεσα στο τσεπάκι σου τις λύσεις όλες ούτε ότι η πείρα αυτόματα σε κάνει αλάνθαστο. Το μεγαλύτερο "αμάρτημα" δε όσων μεγαλώνουν είναι η αλαζονεία ,θεωρούν πως τα ξέρουν όλα,έχουν δίκιο παντού και μπορούν να κουνήσουν διδακτικά το δάχτυλο σε οποιοδήποτε μικρότερο τολμήσει να εκφέρει μια διαφορετική άποψη.

Αυτό όμως που μου λείπει είναι η ανεμελιά. Όταν δεν θα έπρεπε να παίξω τον ρόλο του μεγάλου κρατώντας ένα ποτήρι και κουβεντιάζοντας σοβαρά ανιαρά θέματα. Όπως μου λείπει όταν θα αφηνόμουν στην σαχλαμάρα της στιγμής και τότε που δεν θα έπρεπε βγαίνοντας έξω να με απασχολούν τα επαγγελματικά προβλήματα του καθένα. Γιαυτό δεν πρέπει ποτέ να χάσεις αυτή την ζωντάνια που θα σε κάνει κρατήσεις ζωντανό μέσα σου αυτό το παιδί  και την ζωντάνια αυτήν έχω καταλάβει πως μπορείς να την αντλήσεις μόνο από ανθρώπους κάθε ηλικίας που είναι διατεθειμένοι να στην προσφέρουν,αρκεί βέβαια να θέλεις να την δεχτείς.