Αθήνα 2011

Τις δυο τελευταίες μέρες είχα την “απόλαυση” να περπατήσω στην Αθήνα προσπαθώντας να φτάσω στην δουλειά μου. Πραγματικά η πόλη αυτή πρέπει να είναι από τις λίγες,όχι μόνο πρωτεύουσες,αλλά συνολικά πόλεις του δυτικού κόσμου που είναι τόσο αφιλόξενες προς τους πολίτες της,καθιστώντας αδύνατο σε όποιον επιθυμήσει ή χρειαστεί να την περπατήσει. Σκουπίδια πλημμυρίζουν απ'τους κάδους,πεταμένα μπάζα και παλιά έπιπλα ή στρώματα στην μέση του πεζοδρομίου,χώρια δε τα μηχανάκια τα οποία οι κάτοχοί τους τα παρκάρουν όπου τους βολεύει. Και βέβαια δεν ξεχνώ να αποτίσω ειδική μνεία στους οδηγούς αυτοκινήτων που συνηθίζουν να τα παρκάρουν όπου τους “καπνίσει”. Είναι μάλιστα καθημερινό φαινόμενο σε πεζοδρόμια αρκετά πλατιά σε μέγεθος να ξεφυτρώνουν αυτοκίνητα μέσα στην μέση μειώνοντας τον ελεύθερο χώρο διέλευσης των πεζών ή σε στενά πεζοδρόμια οι οδηγοί να έχουν φροντίσει να το καταλάβουν ολοκληρωτικά,αναγκάζοντας τους πεζούς να κατέβουν στον δρόμο.

Η εικόνα όμως που με εξόργισε ήταν η θέα ενός ανθρώπου με κινητικές δυσκολίες σε καροτσάκι και την γυναίκα του να τον σπρώχνει μέσα στην μέση της Μαυροματαίων! Είναι αυτό δείγμα ενός πολιτισμένου λαού; Μπορεί κάτι τέτοιο να αποτελέσει εικόνα μιας πρωτεύουσας που θέλει να διατείνεται ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία και άνθισε ο πολιτισμός; Όπου και εάν έχω ταξιδέψει,σε καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν έχω συναντήσει κάτι ανάλογο. Πραγματικά υπάρχουν φορές που θα προτιμούσα να ανταλλάξω τον κληροδοτημένο πολιτισμό μας με μια οργανωμένη πολιτεία. Υπάρχουν δε φορές που αισθάνομαι πως όλη αυτή η κληρονομιά στέκεται ως σαν να μας χλευάζει για αυτό που είμαστε και για αυτό που δεν θέλουμε να γίνουμε. Ο Νεοέλληνας μάλιστα συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που πουλάει μαγκιά με τα λεφτά του πατέρα του,υπάρχει μέσω αυτού,αλλά ο ίδιος δεν έχει ουσιαστικά δεν έχει να επιδείξει τίποτα καινούργιο.

Εάν λοιπόν,όπως ακούω από πολλούς,θέλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο υπερήφανους μας κάνει η εικόνα ενός ανθρώπου με κινητικές δυσκολίες που είναι αναγκασμένος να κατέβει στον δρόμο διότι το πεζοδρόμιο είναι κατειλημμένο από μηχανάκια,μικροπωλητές,αυτοκίνητα,σκουπίδια κ.λ.π.. Άλλωστε μια πόλη που είναι τόσο εχθρική απέναντι σε τόσο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες,φανταζόμαστε πόσο εχθρική μπορεί να γίνει με όλους τους υπόλοιπους κατοίκους της.

Διότι πέρα από αυτοκίνητα και μηχανάκια σε αυτή την πόλη κατοικούν ηλικιωμένοι άνθρωποι,μαμάδες με τα μωρά τους στα καροτσάκια,άτομα με κινητικές δυσκολίες αλλά και όλοι εμείς που δεν θέλουμε να γίνουμε δέσμιοι των δύο ή τεσσάρων τροχών.

Και επειδή είναι πολύ εύκολο να τα ρίχνουμε όλα σε μια γενικότητα,δεν έχω θέμα με την Αθήνα,αλλά με εμάς τους ίδιους,μιας και η πόλη αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας

που έχει διδαχθεί να λειτουργεί ατομικά,να σκέφτεται ο καθένας την “πάρτη”του,να συμπεριφέρεται εις βάρος του συνόλου αρκεί να κάνει την “δουλίτσα”του,να πετάει ό,τι του είναι άχρηστο στον δρόμο μιας και δεν του έχει μάθει κανείς να τα μαζεύει μόνος του,να περνάει με κόκκινο και να σταματάει πάνω στις διαβάσεις και όλα αυτά γιατί μπορεί να τα κάνει δίχως να υπόκειται σε συγκεκριμένες συνέπειες. Η μοναδική δε φορά που πίστεψα πως θα μπορούσε κάτι να αλλάξει ήταν την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και εκεί έπεσα έξω. Τίποτα δεν άλλαξε,κρύψαμε την σκόνη κάτω από το χαλί,προσποιηθήκαμε, όχι γιατί οφείλαμε να είμαστε σωστοί άλλα για να μην γίνουμε ρεζίλι. Λειτουργήσαμε μάλιστα κουτοπόνηρα θέλοντας να εξαπατήσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και να μην αποκαλυφθεί πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από παρτάκηδες,αμόρφωτοι,άξεστοι,αγενείς,συμφεροντολόγοι,ανοργάνωτοι και ιδιοτελείς. Όμως τελικά τα Greek statics δεν αποτέλεσαν μόνο την απογύμνωση της οικονομικής μας σπατάλης ως κράτος αλλά και σε ένα γενικότερο πλαίσιο τη σαθρότητα και την “φτήνια” μας ως κοινωνία.

Η Αθήνα για να αλλάξει πρέπει να αγαπηθεί από τους κατοίκους της και αγάπη σημαίνει να δίνεις στον άλλον και όχι να κρατάς για την πάρτη σου. Μέρα με τη μέρα βουλιάζουμε μέσα σε ένα έλος και αντί να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον κοιτάμε ποιος θα καταφέρει να παραμείνει στην επιφάνεια. Και επειδή ο λαϊκισμός αποτελεί το “φόρτε” μας τον τελευταίο καιρό και οι μετανάστες μοιάζουν να αποτελούν τον εύκολο στόχο να επισημάνω πως οι άνθρωποι αντιγράφουν αυτά που βλέπουν. Ίσως θα ήταν χρήσιμο σε πολλούς που θεωρούν πως η πόλη επιβαρύνεται από τους μετανάστες να ταξιδέψει σε μια από τις πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να δουν τον τρόπο που λειτουργούν και φέρονται εκεί. Για να μπορέσουν λοιπόν και αυτοί να αγαπήσουν αυτή την πόλη θα πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε τον διπλανό μας, και να πάψουμε να λειτουργούμε με γνώμονα το ατομικό μας συμφέρον. Το θέμα βέβαια δεν είναι εάν μπορούμε αλλά εάν θέλουμε.

Τελευταία εικόνα στον πεζόδρομο της Τοσίτσα. Ένα από τα πολλά συνθήματα “κοσμούν” τον τοίχο του Πολυτεχνείου,”ΟΡΓΑΝΏΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΉ”. Ακριβώς από κάτω ένας τοξικοεξαρτημένος “χτυπάει” την πρωινή του δόση. Πόσο κενά και μεγαλόστομα ακούγονται αυτά τα λόγια όταν απογυμνώνονται;