Τις τελευταίες μέρες νομίζω πως απογυμνώθηκε το πολιτικό σύστημα και ειδικότερα οι τακτικές των δύο μεγάλων κομμάτων. Δυο κομμάτων που βάζουν μπροστά τις μικροκομματικές τους επιδιώξεις και αδιαφορούν για το πιο σημαντικό,που είναι η σωτηρία της πατρίδας. Ίσως όμως το μοναδικό στο οποίο συμφωνούν και οι δυο είναι πως επιθυμούν μια αριστερά πολυδιασπασμένη.
Σε μια τελευταία δημοσκόπηση για την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ το ΠΑΣΟΚ επιστρέφει στα ποσοστά του πριν από το 1980,ήτοι 15% ,η Νέα Δημοκρατία 22,5%,το ΚΚΕ 7,8%,ο ΣΥΡΙΖΑ 5,3%,η ΔΗΜΑΡ 3,7%,η ΔΗΣΥ 2,4%,οι Οικολόγοι Πράσινοι 2,3% ,το Άρμα Πολιτών 1,6% και το ΛΑΟΣ 5,7%. Εάν συγκεντρώσουμε τα ποσοστά των 3 αμιγώς αριστερών κομμάτων,δηλαδή του ΚΚΕ,ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ έχουμε ένα ποσοστό της τάξης του 16,8% χώρια τα κόμματα όπως το Άρμα Πολιτών που έχουν αριστερές τάσεις. Μια αριστερά ενωμένη την συγκεκριμένη περίοδο θα μπορούσε όχι μόνο να αποτελέσει αξιωματική αντιπολίτευση στην επόμενη βουλή αλλά και πιθανότατα κυβέρνηση. Σενάριο φανταστικό; Ίσως μερικά χρόνια πριν ναι αλλά πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Τα δύο κόμματα εξουσίας έχουν χάσει το έρεισμα τους στον λαό. Κανείς πλέον,πέρα από τον στενό πολιτικό πυρήνα ή τους αφελείς,δεν μπορεί να πιστέψει πως έχουν κάποιο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση ή πως ενδιαφέρονται για τον λαό. Μάλιστα τα τελευταία γεγονότα αποδεικνύουν πως και οι δύο αρχηγοί είναι μαριονέτες στα χέρια των Μερκοζί με την μόνη διαφορά πως ο κ. Σαμαράς επειδή δεν κυβερνά μπορεί να προσποιείται πως είναι αντίθετος στα σχέδια των εταίρων μας. Γιαυτό άλλωστε δεν βάζει την υπογραφή του για τα μέτρα εποφθαλμιώντας τα αυξημένα ποσοστά που του δίνουν το προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις. Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη μεριά βλέποντας την καταστροφική του πορεία και το τέλος του να έρχεται προσπαθεί να γαντζωθεί στην εξουσία και να μετριάσει τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις μιας εκλογικής ήττας.
Είναι πολύ εύκολο να αρχίσουμε να μιλάμε για το τέλος του δικοματισμού,άλλωστε είναι μια κουβέντα που σέρνεται εδώ και χρόνια λειτουργώντας περισσότερο ως ασκήσεις θάρρους και επιβίωσης των μικρών κομμάτων. Όμως πλέον αυτή η κουβέντα αποκτά βάση και ισχυρό πλεονέκτημα. Τα δύο “μεγάλα” κόμματα πλέον δεν συγκεντρώνουν ούτε καν το 40 %,δηλαδή συνεργαζόμενα θα τους ήταν αδύνατον να σχηματίσουν αυτόνομη κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο αποτελει μοναδική ευκαιρεία για την αριστερά για να περάσει μπροστά. Οι διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων είναι πολλές όμως πρέπει τα κόμματα της αριστεράς να φύγουν απο την θεωρία και να περάσουν στην πράξη. Ειδικότερα το ΚΚΕ που έχει θέσει τον εαυτό του ως έναν κομματικό σχηματισμό που δέχεται την ψήφο δυσαρέσκειας. Ένα κόμμα όμως δεν μπορεί να ανέβει στην εξουσία επειδή απλά μάζεψε τους δυσαρεστημένους αλλά διότι έχει πρόγραμμα και όραμα για το μέλλον.
Κατανοώ βέβαια την αριστερά,έχασε την ταυτότητα της ή μάλλον της την έκλεψε το ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει να ανέβει στην εξουσία. Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα πέρα από τον πλούτο που λεηλάτησε,καταχράστηκε και κάθε σύνθημα και ιδεολογία της αριστεράς και έχοντας στο τιμόνι έναν λαοπλάνο και φιλόδοξο αρχηγό τράβηξε δίπλα του ψηφοφόρους αριστερούς που επιθυμούσαν να βρεθεί στο τιμόνι της χώρας ένα κόμμα που να τους εκφράζει. Και το ΠΑΣΟΚ φρόντισε να ανταμείψει τον κόσμο σπαταλώντας εκατομμύρια για ρουσφέτια και βολέματα των ψηφοφόρων του. Η αριστερά λοιπόν μπροστά στον τυφώνα Παπανδρέου στάθηκε ανίσχυρη,φοβισμένη αλλά και σίγουρα πολύ θυμωμένη και ήταν αυτός ο θυμός που οδήγησε στην οικουμενική κυβέρνηση του 89,στην συνεργασία με την δεξιά αλλά και στα λαϊκά δικαστήρια. Αυτό όμως ήταν λάθος γιατί το ΠΑΣΟΚ τότε ήταν πολύ δυνατό,ο κόσμος πολύ χορτασμένος από χρήμα και ο Παπανδρέου εθνικός ήρωας. Της στοίχισε αυτή η εκδικητική συμπεριφορά όπως στοίχισε και στην ανανεωτική αριστερά η προσκόλληση στο ΠΑΣΟΚ θέλοντας να αυξήσει την επιρροή της στον λαό. Η μόνη φορά που φάνηκε πως υπάρχει ελπίδα μετά από καιρό ήταν όταν οι δημοσκοπήσεις δίναν διψήφια ποσοστά στον ΣΥΡΙΖΑ όμως και εκεί πέρα από το βρώμικο παιχνίδι της Ν.Δ.,την απειρία του κ. Τσίπρα να διαχειριστεί τον πόλεμο που δεχόταν,είχε να δεχτεί ένα χτύπημα κάτω από την μέση με το ΚΚΕ να του επιτίθεται φοβούμενο την επιρροή που αποκτούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στο εκλογικό σώμα.
Τέτοιες συμπεριφορές σαν αυτή του ΚΚΕ είναι ανεπίτρεπτες και διασπαστικές,δεν προσφέρουν τίποτα παρά μόνο βοήθεια στα δυο μεγάλα κόμματα. Και ίσως αυτός είναι ο λόγος που η κ. Παπαρήγα για πρώτη φορά από το βήμα της βουλής ξεχώρισε τους κουκουλοφόρους από το ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που χρειάζεται να κάνει η αριστερά είναι να βρει αυτά που την ενώνουν,διαφορές θα υπάρχουν πάντα,να παρουσιάσει ρεαλιστικές λύσεις,να δείξει ότι έχει πρόγραμμα και σταματήσει να τρώγεται μεταξύ της. Διότι στο τέλος δεν θα έχουν χωρίσουν τίποτα παραπάνω από τα κομμάτια μιας διαλυμένης χώρας
