Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα 30 αργύρια

Τον τελευταίο καιρό μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση πως ο ΣΎΡΙΖΑ είναι πίσω από τα πάντα. Έχουν προφανώς διασυνδέσεις με τον αραβικό κόσμο,έφεραν τα πάνω κάτω στην Αίγυπτο,συνεργάζονται με τα Wiki leaks και προφανώς βρίσκονται πίσω από κάθε επανάσταση και εξέγερση που παίρνει χώρα σε ολόκληρο τον κόσμο. Οπότε είναι λογικό ότι με τόση δύναμη που έχουν στα χέρια τους ήταν “παιχνιδάκι” να σταματήσουν την παρέλαση στην Θεσσαλονίκη.

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε απόλυτη κατάρρευση,σύγχυση και πανικό. Μάλιστα για να καταφέρει να επιβιώσει,ανασύρει “όπλα” του παρελθόντος που είχαν αποτέλεσμα. Μόνο που πλέον τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Ο ΣΎΡΙΖΑ αποτέλεσε τον τέλειο αποδιοπομπαίο τράγο τον Δεκέμβριο του 2008. Ήταν τότε που η κοινωνία αποχαυνωμένη ακόμα αδυνατούσε να κατανοήσει το μέγεθος του προβλήματος που υπέβοσκε. Η φούσκα δεν είχε σκάσει και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέλοντας να καλύψει την ανυπαρξία της αλλά και το ηφαίστειο που έβραζε,αποφάσισε να παίξει το “σίγουρο” χαρτί,τον άσσο στον μανίκι της. Και τι πιο ιδανικό απο το να φορτώσεις τα έκτροπα στην Αριστερά και ειδικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο κόσμος αντικρίζοντας την εικόνα μιας Αθήνας παραδομένης στις φλόγες,δεν μπορούσε να συλλάβει με το μυαλό του τι ήταν αυτό που ωθούσε νεαρούς να καταστρέφουν τράπεζες , βιτρίνες πολυκαταστημάτων και να καίνε το χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Άλλωστε όταν ακόμα ζεις το “Ελληνικό Όνειρο” της επίπλαστης ανάπτυξης σου είναι δύσκολο να κατανοήσεις τέτοιες πράξεις έντονης βίας. Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν πέτυχε τον στόχο της και καταβαράθρωσε τον ΣΎΡΙΖΑ από διψήφια ποσοστά σε μονοψήφια. Βέβαια οι “φωστήρες “ της γαλάζιας πολυκατοικίας είχαν και συμπαραστάτες και μάλιστα από τον αριστερό χώρο. Το ΚΚΕ έπαιξε ένα βρώμικο και κοντόφθαλμο παιχνίδι. Υποστήριξε εμμέσως πλην σαφώς αυτές τις θεωρίες

περί σύνδεσης του ΣΎΡΙΖΑ με τους κουκουλοφόρους φοβούμενο την περιθωριοποίηση του και τα αυξημένα ποσοστά του ΣΎΡΙΖΑ. Και το κόλπο έπιασε,ο κόσμος έστρεψε την προσοχή και την οργή του “συνήθεις” υπόπτους και η εξουσία συνέχιζε να σφυρά αδιάφορα.

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν αποφάσισε να ακολουθήσει την ίδια πολιτική θέλοντας να υποδαυλίσει τα επεισόδια και την ματαίωση της παρέλασης στην Θεσσαλονίκη θέτοντας τον ΣΎΡΙΖΑ υπεύθυνο και πάλι. Μα πραγματικά εάν ένα κόμμα είχε τόση δύναμη θα βρισκόταν τώρα στην εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ μέσα στην αλαζονεία του δεν μπορεί ή δεν θέλει να δει τα λάθη του,να αναγνωρίσει την πίεση που ασκεί στον λαό και συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως σαν μια ακόμα Μαρία Αντουανέτα.

Διότι πλέον ο κόσμος δεν “τσιμπάει” μιας και βλέπει τον εαυτό τους στις εικόνες που προβάλλονται στην τηλεόραση,του ζητείται να πιεστεί,και σε ένα βαθμό ορθώς,δίχως όμως η κυβέρνηση να αναλαμβάνει τις ευθύνες της ή να δίνει πρώτα αυτή το καλό παράδειγμα.

Πέρα από κάποια έκτροπα που είναι κατακριτέα δεν είναι ο ΣΎΡΙΖΑ που αντιδρά αλλά το σύνολο του πληθυσμού που δεν βλέπει τέλος στο μαρτύριο του,καλείται να πληρώσει τον συνολικό λογαριασμό μόνος του,και από την άλλη μεριά έχει μια κυβέρνηση που αρνείται να ματώσει και θεωρεί ως επιτυχία τον απόλυτο εξευτελισμό της χώρας και την πτώχευση της. Σαφώς φταίμε και έχουμε μερίδιο ευθύνης μιας και κάναμε τα στραβά μάτια τόσα χρόνια, όμως δεν ήμασταν μόνοι μας σε αυτό. Συνολικά και τα δυο κόμματα εξουσίας ευθύνονται που βούλιαξαν μια ολόκληρη χώρα αφήνοντας μια κοινωνία να εθιστεί στην ανομία. Έσπειραν ανέμους και τώρα θερίζουν θύελλες αλλά παρόλαυτα δεν έχουν το σθένος να αποδεχτούν την αποτυχία τους.

Ο ΣΎΡΙΖΑ όπως και η αριστερά στο σύνολο της θα πρέπει να παρουσιάσει ένα σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα με θέσεις,δράσεις και να αφήσει στην άκρη την διχόνοια ή τον ρόλο του κριτή. Είναι καιρός να αρπάξουν την ευκαιρία στα χέρια τους πριν προλάβει να το κάνει η ακροδεξιά. Το ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει πια τον ρόλο του και είναι έτοιμο να περάσει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όχι για αυτά που πέτυχε αλλά για όσα απέτυχε να κάνει. Με ψέμματα βρέθηκε στην εξουσία τότε,με ψέμματα βρέθηκε και πριν δυο χρόνια. Χωρίς πρόγραμμα,πιστεύοντας πως θα μπορούσε να ακολουθήσει την λαϊκίστικη πολιτική του 80,και να την βγάλει καθαρή αποδεικνύοντας πως απλά αποτελεί εκπρόσωπο τύπου της Ε. Ε.στην Ελλάδα. Το μόνο ίσως που θα το έσωζε θα ήταν ,πέρα από το να ματώσουν επιτέλους όλα τα γαλαζοπράσινα παιδιά, να ζητήσει μια ειλικρινή συγγνώμη για όλα τα δεινά που έχει φέρει στην χώρα και να πάψει να βρίσκει ενόχους για εγκλήματα που έχει διαπράξει το ίδιο. Εκτός και εάν θέλουν να μας πείσουν πως και ο Ιούδας ήταν μέλος του ΣΎΡΙΖΑ......

Το τέλος της "αθωότητας"

Προς μεγάλη μου λύπη το τελευταίο διάστημα καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαστε γελοίος ως λαός. Κοιτάζω γύρω μου και δεν βλέπω κανένα υπερήφανο λαό,όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Με αφορμή δε τις τελευταίες εξελίξεις του κουρέματος του χρέους και των συζητήσεων για μια μόνιμη επιτροπή από την Ευρωπαϊκή Ένωση εγκατεστημένη στην Ελλάδα,ξύπνησαν τα εθνικιστικά φαντάσματα. Δεν δεχόμαστε να είμαστε υπό επιτήρηση αλλά δεν μας ενοχλούσε τόσα χρόνια που δανειζόμασταν χρήματα για δήθεν ανάπτυξη και τα τρώγαμε σε ρουσφέτια,αμάξια,κουμπάρους, λίμνες και γαλαζοπράσινα παιδιά. Η εθνική κυριαρχία έχει παραδοθεί εδώ και χρόνια από όλους αυτούς που επένδυσαν στα τζιπ και όχι στην τεχνολογική ανάπτυξη. Διότι προδότης είναι και αυτός που υποθηκεύει το μέλλον μιας χώρας,καταναλώνοντας ξένο χρήμα μόνο για ιδίων όφελος.

Προδότης είναι όποιος επιμένει να καλλιεργεί εθνικιστικό μίσος συντηρώντας τις βιομηχανίες όπλων και στερώντας χρήματα από την παιδεία και την κοινωνική πρόνοια και ειδικότερα για μια χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Θυμάμαι μικρός πως αυτό που μας έκανε να νοιώθουμε ασφάλεια ως Έλληνες ήταν η ένταξη μας στην ΕΟΚ. Πιστεύαμε μάλιστα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μας επιτεθεί η Τουρκία αφού ήμασταν Κράτος-μέλος μιας τόσο ισχυρής συμμαχίας. Και όμως τόσα χρόνια μετά η Ελλάδα συνέχιζε να ξοδεύει το 4% του ΑΕΠ ήτοι δηλαδή 14.000.000.000! Ένα συνεχιζόμενο έγκλημα εις βάρος ενός ολόκληρου λαού. Και όμως όποτε έβγαινε κάποιος και μίλαγε για μείωση των εξοπλιστικών προγραμμάτων τον κατηγορούσαν ως προδότη του έθνους,τουρκόφιλο,πράκτορα και άλλα γελοία. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι τώρα που υποκινούν θέματα για επιστροφή στην δραχμή,θέτουν κόκκινες γραμμές στοχεύοντας στην διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος,αναχαιτίζοντας κάθε προσπάθεια εξυγίανσης του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Είναι εκείνοι που ως άλλοι μαυραγορίτες θα υφαρπάξουν την περιουσία του κόσμου για μια(κυριολεκτικά)φρατζόλα ψωμί. Το τραγικό όμως είναι πως ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού βλέπει με καλό μάτι μια τέτοια προοπτική,θέλει δηλαδή να επιστρέψει σε ένα αδύναμο και ανίσχυρο νόμισμα,σε μια κρατικοδίαιτη οικονομία,σε ένα τριτοκοσμικό κοινωνικό περιβάλλον.

Φαντάζει στο μυαλό του ιδεατό το σενάριο μιας χώρας που έχει παρέλθει,μιας κατάστασης που μας οδήγησε εδώ. Και η απορία μου είναι η εξής,αυτοί δεν είναι προδότες; Δεν είναι προδότης όποιος δέχθηκε όλα αυτά τα χρόνια το ρουσφέτι,την σπατάλη,την ανομία οδηγώντας την χώρα στην πτώχευση και διαλύοντας μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων στερώντας κάθε όνειρο. Προδότης δεν είναι όποιος καλοβλέπει την επιστροφή σε ένα απαξιωμένο σύστημα ακόμα και όφελος να μην έχει,μόνο και μόνο από ανασφάλεια;

Φτάνοντας στα 34 μου είναι πρώτη φορά που νοιώθω εγκλωβισμένος,αισθάνομαι σαν κάποιος να μου έκοψε τα πόδια και να ξύπνησα μια μέρα ανίκανος να περπατήσω,να τρέξω,να ζήσω την ζωή μου. Και είναι όλες εκείνες τις φορές που θυμώνω με την γενιά μου διότι είδε το τυρί αλλά δεν είδε την φάκα. Πιο πολύ όμως θυμώνω με όλους αυτούς τους προδότες που έχτισαν,συντήρησαν και βολεύτηκαν μέσα σε αυτό το σάπιο,πρόστυχο και άρρωστο κατεστημένο.

Η εποχή που ζούμε είναι κρίσιμη,είναι εποχή αποφάσεων όχι μόνο για τα οικονομικά αλλά και για εμάς τους ίδιους. Είναι επιβεβλημένο να καθορίσουμε τι θέλουμε ως λαός και εδώ έγκειται ο χαρακτηρισμός μας ως γελοίους. Διότι εάν θέλουμε να είμαστε σοβαροί θα πρέπει να αποφασίσουμε που θέλουμε να ανήκουμε και τι κοινωνία επιδιώκουμε να χτίσουμε. Δεν γίνεται να θέλεις να ανήκεις στην Δύση αλλά να συμπεριφέρεσαι σαν ανατολίτης,δεν συνάδουν αυτά τα 2. Η μόνη ελπίδα είναι πως αυτό το υγιές κομμάτι του πληθυσμού θα μπορέσει να βγει στην επιφάνεια γιατί καμία αλλαγή δεν θα προέλθει από τους πρωτεργάτες και συνεχιστές του σάπιου συστήματος. Τέλος μιας και αύριο είναι εθνική εορτή να θυμίσω,όχι πλαστικά σε πλατείες και ακτές......

Αθήνα 2011

Τις δυο τελευταίες μέρες είχα την “απόλαυση” να περπατήσω στην Αθήνα προσπαθώντας να φτάσω στην δουλειά μου. Πραγματικά η πόλη αυτή πρέπει να είναι από τις λίγες,όχι μόνο πρωτεύουσες,αλλά συνολικά πόλεις του δυτικού κόσμου που είναι τόσο αφιλόξενες προς τους πολίτες της,καθιστώντας αδύνατο σε όποιον επιθυμήσει ή χρειαστεί να την περπατήσει. Σκουπίδια πλημμυρίζουν απ'τους κάδους,πεταμένα μπάζα και παλιά έπιπλα ή στρώματα στην μέση του πεζοδρομίου,χώρια δε τα μηχανάκια τα οποία οι κάτοχοί τους τα παρκάρουν όπου τους βολεύει. Και βέβαια δεν ξεχνώ να αποτίσω ειδική μνεία στους οδηγούς αυτοκινήτων που συνηθίζουν να τα παρκάρουν όπου τους “καπνίσει”. Είναι μάλιστα καθημερινό φαινόμενο σε πεζοδρόμια αρκετά πλατιά σε μέγεθος να ξεφυτρώνουν αυτοκίνητα μέσα στην μέση μειώνοντας τον ελεύθερο χώρο διέλευσης των πεζών ή σε στενά πεζοδρόμια οι οδηγοί να έχουν φροντίσει να το καταλάβουν ολοκληρωτικά,αναγκάζοντας τους πεζούς να κατέβουν στον δρόμο.

Η εικόνα όμως που με εξόργισε ήταν η θέα ενός ανθρώπου με κινητικές δυσκολίες σε καροτσάκι και την γυναίκα του να τον σπρώχνει μέσα στην μέση της Μαυροματαίων! Είναι αυτό δείγμα ενός πολιτισμένου λαού; Μπορεί κάτι τέτοιο να αποτελέσει εικόνα μιας πρωτεύουσας που θέλει να διατείνεται ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία και άνθισε ο πολιτισμός; Όπου και εάν έχω ταξιδέψει,σε καμία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν έχω συναντήσει κάτι ανάλογο. Πραγματικά υπάρχουν φορές που θα προτιμούσα να ανταλλάξω τον κληροδοτημένο πολιτισμό μας με μια οργανωμένη πολιτεία. Υπάρχουν δε φορές που αισθάνομαι πως όλη αυτή η κληρονομιά στέκεται ως σαν να μας χλευάζει για αυτό που είμαστε και για αυτό που δεν θέλουμε να γίνουμε. Ο Νεοέλληνας μάλιστα συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που πουλάει μαγκιά με τα λεφτά του πατέρα του,υπάρχει μέσω αυτού,αλλά ο ίδιος δεν έχει ουσιαστικά δεν έχει να επιδείξει τίποτα καινούργιο.

Εάν λοιπόν,όπως ακούω από πολλούς,θέλουμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο υπερήφανους μας κάνει η εικόνα ενός ανθρώπου με κινητικές δυσκολίες που είναι αναγκασμένος να κατέβει στον δρόμο διότι το πεζοδρόμιο είναι κατειλημμένο από μηχανάκια,μικροπωλητές,αυτοκίνητα,σκουπίδια κ.λ.π.. Άλλωστε μια πόλη που είναι τόσο εχθρική απέναντι σε τόσο ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες,φανταζόμαστε πόσο εχθρική μπορεί να γίνει με όλους τους υπόλοιπους κατοίκους της.

Διότι πέρα από αυτοκίνητα και μηχανάκια σε αυτή την πόλη κατοικούν ηλικιωμένοι άνθρωποι,μαμάδες με τα μωρά τους στα καροτσάκια,άτομα με κινητικές δυσκολίες αλλά και όλοι εμείς που δεν θέλουμε να γίνουμε δέσμιοι των δύο ή τεσσάρων τροχών.

Και επειδή είναι πολύ εύκολο να τα ρίχνουμε όλα σε μια γενικότητα,δεν έχω θέμα με την Αθήνα,αλλά με εμάς τους ίδιους,μιας και η πόλη αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας

που έχει διδαχθεί να λειτουργεί ατομικά,να σκέφτεται ο καθένας την “πάρτη”του,να συμπεριφέρεται εις βάρος του συνόλου αρκεί να κάνει την “δουλίτσα”του,να πετάει ό,τι του είναι άχρηστο στον δρόμο μιας και δεν του έχει μάθει κανείς να τα μαζεύει μόνος του,να περνάει με κόκκινο και να σταματάει πάνω στις διαβάσεις και όλα αυτά γιατί μπορεί να τα κάνει δίχως να υπόκειται σε συγκεκριμένες συνέπειες. Η μοναδική δε φορά που πίστεψα πως θα μπορούσε κάτι να αλλάξει ήταν την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων αλλά και εκεί έπεσα έξω. Τίποτα δεν άλλαξε,κρύψαμε την σκόνη κάτω από το χαλί,προσποιηθήκαμε, όχι γιατί οφείλαμε να είμαστε σωστοί άλλα για να μην γίνουμε ρεζίλι. Λειτουργήσαμε μάλιστα κουτοπόνηρα θέλοντας να εξαπατήσουμε τον υπόλοιπο κόσμο και να μην αποκαλυφθεί πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από παρτάκηδες,αμόρφωτοι,άξεστοι,αγενείς,συμφεροντολόγοι,ανοργάνωτοι και ιδιοτελείς. Όμως τελικά τα Greek statics δεν αποτέλεσαν μόνο την απογύμνωση της οικονομικής μας σπατάλης ως κράτος αλλά και σε ένα γενικότερο πλαίσιο τη σαθρότητα και την “φτήνια” μας ως κοινωνία.

Η Αθήνα για να αλλάξει πρέπει να αγαπηθεί από τους κατοίκους της και αγάπη σημαίνει να δίνεις στον άλλον και όχι να κρατάς για την πάρτη σου. Μέρα με τη μέρα βουλιάζουμε μέσα σε ένα έλος και αντί να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον κοιτάμε ποιος θα καταφέρει να παραμείνει στην επιφάνεια. Και επειδή ο λαϊκισμός αποτελεί το “φόρτε” μας τον τελευταίο καιρό και οι μετανάστες μοιάζουν να αποτελούν τον εύκολο στόχο να επισημάνω πως οι άνθρωποι αντιγράφουν αυτά που βλέπουν. Ίσως θα ήταν χρήσιμο σε πολλούς που θεωρούν πως η πόλη επιβαρύνεται από τους μετανάστες να ταξιδέψει σε μια από τις πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και να δουν τον τρόπο που λειτουργούν και φέρονται εκεί. Για να μπορέσουν λοιπόν και αυτοί να αγαπήσουν αυτή την πόλη θα πρέπει όλοι μας να σκεφτούμε τον διπλανό μας, και να πάψουμε να λειτουργούμε με γνώμονα το ατομικό μας συμφέρον. Το θέμα βέβαια δεν είναι εάν μπορούμε αλλά εάν θέλουμε.

Τελευταία εικόνα στον πεζόδρομο της Τοσίτσα. Ένα από τα πολλά συνθήματα “κοσμούν” τον τοίχο του Πολυτεχνείου,”ΟΡΓΑΝΏΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΉ”. Ακριβώς από κάτω ένας τοξικοεξαρτημένος “χτυπάει” την πρωινή του δόση. Πόσο κενά και μεγαλόστομα ακούγονται αυτά τα λόγια όταν απογυμνώνονται;

Aίμα,σκουπίδια και ιδρώτας

Διαβάζοντας το κύριο άρθρο της Ελευθεροτυπίας (14/10/11) με ώθησε να σκεφτώ ένα από τα σοβαρότερα ελαττώματα του λαού μας. Δεν μπορούμε να κάτσουμε σε ένα τραπέζι και να κουβεντιάσουμε σαν ώριμοι πολίτες ώστε να βρούμε λύσεις στα προβλήματα που μας ταλανίζουν. Περιοριζόμαστε μόνο στις φωνές και σε μια ακατάσχετη και πολλές φορές επικίνδυνη συνθηματολογία. “Θα χυθεί αίμα” διαμηνύουν σε έντονο ύφος οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα διαμαρτυρόμενοι για την ένταξη τους στο ενιαίο μισθολόγιο. Από την άλλη ο κ. Καστανίδης που δεν έχει λεφτά ως εκ θαύματος τα βρίσκει για τα δώσει σε ιδιωτικές εταιρείες αποκομιδής απορριμάτων. Ειλικρινά εάν αυτό που ζούμε δεν αποτελεί την επιτομή του παραλόγου ,τότε τι είναι;

Οι συνδικαλιστές μέσα στα χρόνια και με την ανοχή αλλά και ψηφοθηρική πολιτική ειδικά των δυο μεγάλων κομμάτων απέκτησαν δύναμη,πολλές φορές υπερβολική και φροντίζουν να την χρησιμοποιούν όποτε θίγονται τα συμφέροντά τους. Σαφώς υπάρχουν πολλοί που έχουν “χτίσει” την ζωή τους πάνω στον μισθό που παίρνουν όμως αυτό δεν τους δίνει την εξουσία να παίζουν με την δημόσια υγεία. 10 μέρες τώρα τα σκουπίδια έχουν σχηματίσει λόφους κλείνοντας τα πεζοδρόμια και αποτελώντας εστίες μόλυνσης. Και όμως αυτό μοιάζει σαν να μην ενδιαφέρει κανέναν από τους εμπλεκόμενους φορείς. Προτιμούν να έρθουν σε μετωπική επίθεση απ'το να κάτσουν κάτω και να βρουν συμβιβαστικές λύσεις. Οι συνδικαλιστές όλα αυτά τα χρόνια ήξεραν με ποιας μορφής πίεση θα παίρναν αυτό που θελαν, και όπως πάντα, αυτό εφαρμόζουν και τώρα. Όχι βέβαια με διάλογο αλλά με απειλές,άλλωστε οι “συνάδελφοί”τους στα Ελληνικά Πετρέλαια το κατάφεραν,γιατί να μην το προσπαθήσουν και αυτοί; Και το πιο εξοργιστικό είναι πως συνεχίζουν να πληρώνονται από το δημόσιο,από εμάς δηλαδή,μιας και φρόντισαν να καλύψουν τα νώτα τους κάνοντας κατάληψη στον ΧΥΤΆ και 'όχι απεργία.

Από την άλλη μεριά όμως η κυβέρνηση μέσω του κ. Καστανίδη φέρει βαρύτατες ευθύνες. Όταν συνειδητοποιείς πως η κατάσταση πάει να ξεφύγει παίρνεις τα μέτρα σου και γρήγορα μάλιστα. Σαφώς καταλαβαίνω πως το ΠΑΣΟΚ που στήριξε ολόκληρη την πολιτική πορεία στο ρουσφέτι,τους πρασινοφρουρούς,τους ατελείωτους διορισμούς στο Δημόσιο,στις συντεχνίες και στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος είναι δύσκολο να επιτεθεί στο “τέρας” που δημιούργησε. Είναι σαν να τα βάζει με τον Frankenstein ο δημιουργός του. Και πως στις επερχόμενες εκλογές θα βγουν να ζητιανέψουν ψήφους όταν θα έχει διαρραγεί κάθε δίαυλος “ρουσφετολογικής” επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους τους; Ακόμα περισσότερο εκείνο που με προβληματίζει,όπως και τον αρθρογράφο της Ελευθεροτυπίας,είναι με ποιόν τρόπο θα πληρωθούν οι ιδιωτικές εταιρείες από την στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά και που χρειάζεται να κοπούν οι μισθοί. Με κουκιά;!!

Πραγματικά υπάρχει κάτι που δεν μου κολλάει σε αυτή την υπόθεση και ίσως έχουν δίκιο σε αυτό το σημείο οι συνδικαλιστές. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά σημαίνει απλώς.......πως δεν υπάρχουν λεφτά. ΤΕΛΟΣ! Εκτός και εάν τα χρήματα ο κ. Καστανίδης προτιμά να τα διαθέσει σε ιδιώτες......Εδώ είναι όμως που πρέπει να ξεκαθαρίσει την στάση της η κυβέρνηση,να ανοίξει τα χαρτιά της και να εξηγήσει στον κόσμο και στους εργαζομένους τι προτίθεται να πράξει. Άλλωστε η εκλογή της είχε σαν σκοπό να δώσει λύσεις και όχι να παρακολουθεί αμέτοχη τα τεκταινόμενα. Εάν δεν είναι “ικανη” να το κάνει αυτό ας παραδώσει και επίσημα την εξουσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ας πάνε στα σπίτια τους για να εξοικονομηθούν ακόμα περισσότερα χρήματα από την μη καταβολή των βουλευτικών τους μισθών.

Ίσως μάλιστα θα ήταν μια καλή σκέψη οι συνδικαλιστές να παρακάμψουν τον κ. Καστανίδη και να απευθυνθούν στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί. Έτσι και αλλιώς όταν έχεις πρόβλημα δεν πας στον υπάλληλο αλλά στο αφεντικό.

Back to the Future

Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μια διαολεμένη νοσταλγία,ελπίζω όχι δείγμα "γειρατιών",και ψάχνω τραγούδια των 80's και των 90's στο youtube.Πέρα από τις αναμνήσεις που μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό αυτό που μου τραβάει την προσοχή και αποτελεί κοινό παρανομαστή σε όλα τα σχόλια είναι η πεποίθηση όσων τα γράφουν πως τα σημερινά τραγούδια είναι σκουπίδια και πως μόνο τότε έβγαινε καλή μουσική.Είναι όμως αυτό αλήθεια ή απλά όσο μεγαλώνουμε έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε τις αναμνήσεις μας και να απορρίπτουμε το παρόν;
Η αλήθεια είναι πως στην σημερινή εποχή η βιομηχανία του θεάματος και ειδικότερα της μουσικής αντιμετωπίζει το προϊόν της όπως θα αντιμετώπιζε το ανάλογο προϊόν της μια εταιρεία που βγάζει σαπούνια. Την νοιάζει να πουλήσει περισσότερο και να αρέσει σε πολλούς αυτό που έχει να προσφέρει. Φτάνουν δε να χάνουν την έννοια της δημιουργίας και λειτουργούν καθαρά και μόνο με την λογική του marketing. Η μουσική όμως πέρα από προιόν που έχει άμεση ανάγκη την προώθηση αποτελεί και συναίσθημα και αυτό δεν μπορεί να το υποκαταστήσει κανένα golden boy.Ίσως η διαφορά του τότε με του τώρα είναι πως οι άνθρωποι που στελέχωσαν τις δισκογραφικές εταιρείες ήταν άνθρωποι της "πιάτσας",παιδιά των 70's που είχαν ζήσει όλο αυτό το κύμα και την επανάσταση της μουσικής.Και προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και η pop μουσική που βγήκε εκείνη την περίοδο της δεκαετίας του 80,είδος καθαρά εφήμερο,μπόρεσε άνετα να σταθεί άνετα στο πέρασμα των χρόνων.Άλλωστε η δεκαετία του 80 ακολούθησε δυο γεμάτες δημιουργικά δεκαετίες όπου αυτό που είχε σημασία ήταν το σύνολο της δημιουργίας που παρουσίαζες και όχι αποσπασματικές επιτυχίες.
Το τελευταίο lp άλλωστε της lady gaga αποτελεί μια τρανταχτή απόδειξη του πως λειτουργούν τα πράγματα.Ένας δίσκος με τραγούδια "μπροστάριδες" για να τραβήξουν το κοινό,δυνατή παραγωγή χωρίς όμως έμπνευση και το υπόλοιπο σύνολο απλώς να υπάρχει δίχως να προσφέρει κάτι.Και δυστυχώς ιδιαίτερα στον χώρο της pop μουσικής αποτελεί τον κανόνα.
Είναι όμως τελικά τόσο χάλια τα πράγματα;Έχω την αίσθηση πως όσο απομακρυνόμαστε από την παιδική και εφηβική ηλικία τείνουμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις.Άλλωστε αυτά σήμερα που αγαπάμε και χαιρόμαστε να ακούμε τότε δεχόντουσαν δρυμήτατη  κριτική από όλους όσους είχαν ακούσματα των προηγούμενων δεκαετιών.Δεν μπορούσαν καλά καλά να καταλάβουν πως μπορεί ένα synthesizer να βγάζει μουσική ,ούτε αναγνώριζαν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ως μουσική δημιουργία.Οι άνθρωποι τότε δεν είχαν τις κατάλληλες προσλαμβάνουσες να καταλάβουν το καινούργιο που ερχόταν,να αφουγκραστούν τον ήχο της εποχής και τον απέρριπταν.Το ίδιο ακριβώς συνέβη πιο έντονα τα 90's με την έλευση του rave κινήματος και την techno μουσική.
Προφανώς λοιπόν αυτό που συμβαίνει τώρα σε αρκετούς από εμάς(ελπίζω να μην είμαι μέσα σε αυτούς) είναι πως χάνουμε το τρένο της εξέλιξης,είμαστε ανήμποροι να ακολουθήσουμε τα καινούργια ρεύματα και μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν που τόσο βολικά γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε.Και ναι ακόμα και τώρα βγαίνουν κομμάτια που ίσως θα μείνουν μείνουν στην ιστορία και μετά από κάποια χρόνια οι πιτσιρικάδες του τότε θα τα ανακαλύπτουν και οι πιτσιρικάδες του σήμερα θα τα θυμούνται.Ο κόσμος προχωράει μόνο μπροστά,το παρελθόν είναι μόνο μια ανάμνηση.
Θα συμφωνήσω λοιπόν πως σήμερα είναι πιο δύσκολο να ανακαλύψεις την καλή μουσική αλλά υπάρχει αρκεί να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να θέλουμε να την ακούσουμε.
Υ.Γ.
Το άρθρο αυτό δεν ασχολείται με την κρίση.............

Τhe Road to Mandalay

ΕΙΚΌΝΑ ΠΡΏΤΗ:

Είσαι έξω με τους φίλους σου,η μουσική παίζει δυνατά αλλά δεν σε χαλάει,η ώρα είναι 4 τα ξημερώματα και ακόμα είναι νωρίς. Έχεις διάθεση να αγγίξεις τον άλλον,να του πεις πόσο τον αγαπάς και τι ωραία που είσαστε όλοι μαζί. Δεν υπάρχει χώρος και διάθεση να κουβεντιάσεις τίποτε άλλο

ΕΙΚΌΝΑ ΔΕΎΤΕΡΗ:

Είσαι με αυτή την παρέα μαζί κάποια χρόνια μετά. Κάθεστε,βαριέστε,κάποιοι απομακρύνονται και συζητούν για τις δουλειές τους. Πίνεις,γελάς για να μην δείξεις πως δεν σε γεμίζει αυτό που κάνεις. Η ώρα είναι 1 μετά τα μεσάνυχτα αλλά νιώθεις εξαντλημένος. Και όμως κοίταξε γύρω σου,είναι οι ίδιοι άνθρωποι,ή τουλάχιστον μοιάζουν ίδιοι....

Την Παρασκευή βρέθηκα στα γενέθλια ενός φίλου. Είναι από εκείνες τις ευκαιρίες που έχουμε ζώντας μέσα σε αυτόν τον σύγχρονο λαβύρινθο της πόλης να συναντηθείς με πρόσωπα που έχεις καιρό να δεις αλλά και να μαζευτεί ολόκληρη η παρέα ή ένα μέρος της.

Υπάρχει μια πραγματικότητα,μεγαλώνουμε,και όσο συμβαίνει αυτό χάνουμε την επαφή μας με το παιδί που αφήσαμε πίσω,ή μάλλον υποδυόμαστε τον ρόλο κάποιου άλλου. Γινόμαστε μεγάλοι και αποφασίζουμε να υιοθετήσουμε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Πλέον λοιπόν δεν θα χορέψουμε,ούτε θα πιούμε ώστε να γίνουμε λιώμα αντιθέτως,θα περάσουμε τον χρόνο μας κουβεντιάζοντας. Και τι καλύτερο και πιο επίκαιρο θέμα από την Κρίση και τις δουλειές μας. Ειλικρινά αυτή η Κρίση έχει δηλητηριάσει την σκέψη μας,την καθημερινότητά μας και εντείνει ακόμα πιο πολύ την τάση μας να συμπεριφερόμαστε σαν γέροι,φαντάσματα του παλιού μας εαυτού,άνθρωποι "κουρασμένοι" συνεχώς από τα πάντα. Συχνά κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ορισμένους από αυτούς τους ανθρώπους,κομμάτι της ζωής μου εδώ και χρόνια,φίλοι σημαντικοί στην πορεία των χρόνων να έχουν γεράσει.

Ίσως τούτο να συμβαίνει καθώς ο καθένας μας νοιώθει πως όταν μεγαλώνει χρειάζεται να συμπεριφέρεται ανάλογα,πως δεν θα βγεις να διασκεδάσεις γιατί έχεις σχέση,ότι δεν πρέπει να κάνεις πλάκες γιατί αυτό ορίζει μια παιδιάστικη συμπεριφορά,πως το μόνο που θα κουβεντιάσεις θα είναι τα επαγγελματικά και στο "τσακίρ" κέφι για να σπάσει η ανία να ανακοινώσεις τα σχέδια σου για κάποιο ταξίδι που προτίθεται να κάνεις μήπως και σπάσεις την πλήξη σου.

Σαφώς βέβαια οι αντοχές όσο μεγαλώνεις μειώνονται. Εκτιμάς περισσότερο λίγες ώρες παραπάνω ξεκούρασης από ένα άσκοπο ξενύχτι,επιλέγεις που θα καταναλώσεις την ενέργειά σου,οι φίλοι δεν είναι μόνο για να βγαίνετε έξω,ο χρόνος αφήνει πιο πολλά αποτυπώματα και νοιώθει πως η διαδρομή που έχεις να διανύσεις λιγοστεύει. Αυτό όμως το τελευταίο είναι που τελικά ή θα σε κάνει να σταθείς μοιρολατρικά απέναντι στην ζωή ή που θα σε βοηθήσει να αποφασίσεις πως θα εκμεταλλευτεί κάθε δευτερόλεπτο αυτής της πορείας. Πολλοί από τους ανθρώπους γύρω μου δεν μεγαλώνουν,γερνάνε και όχι γιατί δεν βγαίνουν έξω αλλά διότι βαριούνται να ψάξουν εναλλακτικές ώστε να σπάσουν το απόστημα της νωχελικότητας. Όσοι δε είναι σε σχέση οχυρώνονται πίσω από αυτήν και αδρανοποιούνται πλήρως νοιώθοντας ασφάλεια στο καβούκι τους.

Πραγματικά δεν με ενοχλεί και τόσο που μεγαλώνω,αισθάνομαι μάλιστα πολλές φορές πως έχω την δυνατότητα να διαχειριστώ καταστάσεις που παλαιότερα μου φαίνονταν βουνό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όταν μεγαλώνεις έχεις άμεσα στο τσεπάκι σου τις λύσεις όλες ούτε ότι η πείρα αυτόματα σε κάνει αλάνθαστο. Το μεγαλύτερο "αμάρτημα" δε όσων μεγαλώνουν είναι η αλαζονεία ,θεωρούν πως τα ξέρουν όλα,έχουν δίκιο παντού και μπορούν να κουνήσουν διδακτικά το δάχτυλο σε οποιοδήποτε μικρότερο τολμήσει να εκφέρει μια διαφορετική άποψη.

Αυτό όμως που μου λείπει είναι η ανεμελιά. Όταν δεν θα έπρεπε να παίξω τον ρόλο του μεγάλου κρατώντας ένα ποτήρι και κουβεντιάζοντας σοβαρά ανιαρά θέματα. Όπως μου λείπει όταν θα αφηνόμουν στην σαχλαμάρα της στιγμής και τότε που δεν θα έπρεπε βγαίνοντας έξω να με απασχολούν τα επαγγελματικά προβλήματα του καθένα. Γιαυτό δεν πρέπει ποτέ να χάσεις αυτή την ζωντάνια που θα σε κάνει κρατήσεις ζωντανό μέσα σου αυτό το παιδί  και την ζωντάνια αυτήν έχω καταλάβει πως μπορείς να την αντλήσεις μόνο από ανθρώπους κάθε ηλικίας που είναι διατεθειμένοι να στην προσφέρουν,αρκεί βέβαια να θέλεις να την δεχτείς.