Τον τελευταίο καιρό με έχει πιάσει μια διαολεμένη νοσταλγία,ελπίζω όχι δείγμα "γειρατιών",και ψάχνω τραγούδια των 80's και των 90's στο youtube.Πέρα από τις αναμνήσεις που μου έρχονται κατευθείαν στο μυαλό αυτό που μου τραβάει την προσοχή και αποτελεί κοινό παρανομαστή σε όλα τα σχόλια είναι η πεποίθηση όσων τα γράφουν πως τα σημερινά τραγούδια είναι σκουπίδια και πως μόνο τότε έβγαινε καλή μουσική.Είναι όμως αυτό αλήθεια ή απλά όσο μεγαλώνουμε έχουμε την τάση να εξιδανικεύουμε τις αναμνήσεις μας και να απορρίπτουμε το παρόν;
Η αλήθεια είναι πως στην σημερινή εποχή η βιομηχανία του θεάματος και ειδικότερα της μουσικής αντιμετωπίζει το προϊόν της όπως θα αντιμετώπιζε το ανάλογο προϊόν της μια εταιρεία που βγάζει σαπούνια. Την νοιάζει να πουλήσει περισσότερο και να αρέσει σε πολλούς αυτό που έχει να προσφέρει. Φτάνουν δε να χάνουν την έννοια της δημιουργίας και λειτουργούν καθαρά και μόνο με την λογική του marketing. Η μουσική όμως πέρα από προιόν που έχει άμεση ανάγκη την προώθηση αποτελεί και συναίσθημα και αυτό δεν μπορεί να το υποκαταστήσει κανένα golden boy.Ίσως η διαφορά του τότε με του τώρα είναι πως οι άνθρωποι που στελέχωσαν τις δισκογραφικές εταιρείες ήταν άνθρωποι της "πιάτσας",παιδιά των 70's που είχαν ζήσει όλο αυτό το κύμα και την επανάσταση της μουσικής.Και προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και η pop μουσική που βγήκε εκείνη την περίοδο της δεκαετίας του 80,είδος καθαρά εφήμερο,μπόρεσε άνετα να σταθεί άνετα στο πέρασμα των χρόνων.Άλλωστε η δεκαετία του 80 ακολούθησε δυο γεμάτες δημιουργικά δεκαετίες όπου αυτό που είχε σημασία ήταν το σύνολο της δημιουργίας που παρουσίαζες και όχι αποσπασματικές επιτυχίες.
Το τελευταίο lp άλλωστε της lady gaga αποτελεί μια τρανταχτή απόδειξη του πως λειτουργούν τα πράγματα.Ένας δίσκος με τραγούδια "μπροστάριδες" για να τραβήξουν το κοινό,δυνατή παραγωγή χωρίς όμως έμπνευση και το υπόλοιπο σύνολο απλώς να υπάρχει δίχως να προσφέρει κάτι.Και δυστυχώς ιδιαίτερα στον χώρο της pop μουσικής αποτελεί τον κανόνα.
Είναι όμως τελικά τόσο χάλια τα πράγματα;Έχω την αίσθηση πως όσο απομακρυνόμαστε από την παιδική και εφηβική ηλικία τείνουμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις.Άλλωστε αυτά σήμερα που αγαπάμε και χαιρόμαστε να ακούμε τότε δεχόντουσαν δρυμήτατη κριτική από όλους όσους είχαν ακούσματα των προηγούμενων δεκαετιών.Δεν μπορούσαν καλά καλά να καταλάβουν πως μπορεί ένα synthesizer να βγάζει μουσική ,ούτε αναγνώριζαν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ως μουσική δημιουργία.Οι άνθρωποι τότε δεν είχαν τις κατάλληλες προσλαμβάνουσες να καταλάβουν το καινούργιο που ερχόταν,να αφουγκραστούν τον ήχο της εποχής και τον απέρριπταν.Το ίδιο ακριβώς συνέβη πιο έντονα τα 90's με την έλευση του rave κινήματος και την techno μουσική.
Προφανώς λοιπόν αυτό που συμβαίνει τώρα σε αρκετούς από εμάς(ελπίζω να μην είμαι μέσα σε αυτούς) είναι πως χάνουμε το τρένο της εξέλιξης,είμαστε ανήμποροι να ακολουθήσουμε τα καινούργια ρεύματα και μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν που τόσο βολικά γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε.Και ναι ακόμα και τώρα βγαίνουν κομμάτια που ίσως θα μείνουν μείνουν στην ιστορία και μετά από κάποια χρόνια οι πιτσιρικάδες του τότε θα τα ανακαλύπτουν και οι πιτσιρικάδες του σήμερα θα τα θυμούνται.Ο κόσμος προχωράει μόνο μπροστά,το παρελθόν είναι μόνο μια ανάμνηση.
Θα συμφωνήσω λοιπόν πως σήμερα είναι πιο δύσκολο να ανακαλύψεις την καλή μουσική αλλά υπάρχει αρκεί να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να θέλουμε να την ακούσουμε.
Υ.Γ.
Το άρθρο αυτό δεν ασχολείται με την κρίση.............
Η αλήθεια είναι πως στην σημερινή εποχή η βιομηχανία του θεάματος και ειδικότερα της μουσικής αντιμετωπίζει το προϊόν της όπως θα αντιμετώπιζε το ανάλογο προϊόν της μια εταιρεία που βγάζει σαπούνια. Την νοιάζει να πουλήσει περισσότερο και να αρέσει σε πολλούς αυτό που έχει να προσφέρει. Φτάνουν δε να χάνουν την έννοια της δημιουργίας και λειτουργούν καθαρά και μόνο με την λογική του marketing. Η μουσική όμως πέρα από προιόν που έχει άμεση ανάγκη την προώθηση αποτελεί και συναίσθημα και αυτό δεν μπορεί να το υποκαταστήσει κανένα golden boy.Ίσως η διαφορά του τότε με του τώρα είναι πως οι άνθρωποι που στελέχωσαν τις δισκογραφικές εταιρείες ήταν άνθρωποι της "πιάτσας",παιδιά των 70's που είχαν ζήσει όλο αυτό το κύμα και την επανάσταση της μουσικής.Και προφανώς αυτός είναι και ο λόγος που ακόμα και η pop μουσική που βγήκε εκείνη την περίοδο της δεκαετίας του 80,είδος καθαρά εφήμερο,μπόρεσε άνετα να σταθεί άνετα στο πέρασμα των χρόνων.Άλλωστε η δεκαετία του 80 ακολούθησε δυο γεμάτες δημιουργικά δεκαετίες όπου αυτό που είχε σημασία ήταν το σύνολο της δημιουργίας που παρουσίαζες και όχι αποσπασματικές επιτυχίες.
Το τελευταίο lp άλλωστε της lady gaga αποτελεί μια τρανταχτή απόδειξη του πως λειτουργούν τα πράγματα.Ένας δίσκος με τραγούδια "μπροστάριδες" για να τραβήξουν το κοινό,δυνατή παραγωγή χωρίς όμως έμπνευση και το υπόλοιπο σύνολο απλώς να υπάρχει δίχως να προσφέρει κάτι.Και δυστυχώς ιδιαίτερα στον χώρο της pop μουσικής αποτελεί τον κανόνα.
Είναι όμως τελικά τόσο χάλια τα πράγματα;Έχω την αίσθηση πως όσο απομακρυνόμαστε από την παιδική και εφηβική ηλικία τείνουμε να ωραιοποιούμε καταστάσεις.Άλλωστε αυτά σήμερα που αγαπάμε και χαιρόμαστε να ακούμε τότε δεχόντουσαν δρυμήτατη κριτική από όλους όσους είχαν ακούσματα των προηγούμενων δεκαετιών.Δεν μπορούσαν καλά καλά να καταλάβουν πως μπορεί ένα synthesizer να βγάζει μουσική ,ούτε αναγνώριζαν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ως μουσική δημιουργία.Οι άνθρωποι τότε δεν είχαν τις κατάλληλες προσλαμβάνουσες να καταλάβουν το καινούργιο που ερχόταν,να αφουγκραστούν τον ήχο της εποχής και τον απέρριπταν.Το ίδιο ακριβώς συνέβη πιο έντονα τα 90's με την έλευση του rave κινήματος και την techno μουσική.
Προφανώς λοιπόν αυτό που συμβαίνει τώρα σε αρκετούς από εμάς(ελπίζω να μην είμαι μέσα σε αυτούς) είναι πως χάνουμε το τρένο της εξέλιξης,είμαστε ανήμποροι να ακολουθήσουμε τα καινούργια ρεύματα και μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν που τόσο βολικά γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε.Και ναι ακόμα και τώρα βγαίνουν κομμάτια που ίσως θα μείνουν μείνουν στην ιστορία και μετά από κάποια χρόνια οι πιτσιρικάδες του τότε θα τα ανακαλύπτουν και οι πιτσιρικάδες του σήμερα θα τα θυμούνται.Ο κόσμος προχωράει μόνο μπροστά,το παρελθόν είναι μόνο μια ανάμνηση.
Θα συμφωνήσω λοιπόν πως σήμερα είναι πιο δύσκολο να ανακαλύψεις την καλή μουσική αλλά υπάρχει αρκεί να έχουμε τα αυτιά μας ανοιχτά και να θέλουμε να την ακούσουμε.
Υ.Γ.
Το άρθρο αυτό δεν ασχολείται με την κρίση.............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου