Τον τελευταίο καιρό η τρόικα όπως και οι εταίροι μας αρχίζουν καταλαβαίνουν πως η περίπτωση της Ελλάδας είναι ιδιαίτερη. Και είναι όντως ιδιαίτερη γιατί δεν μιλάμε απλά για ένα κράτος διαλυμένο αλλά για μια νοοτροπία που περνάει σαν κληρονομική ασθένεια από γενιά σε γενιά. Σαφώς ο Πάγκαλος όταν εκστόμισε το αλησμόνητο "Όλοι μαζί τα φάγαμε",θα έπρεπε πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του και να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι όμως, εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών; Αυτή η χώρα κατοικείται από άβουλα όντα υποταγμένα στον αρχηγό ή στην εκάστοτε κυβέρνηση;
Όταν πρόκειται να αναλάβουμε τις ευθύνες μας για τις επιλογές μας είμαστε ο "κακόμοιρος" λαός που τι να κάνει και πως να αντισταθεί,κοιτάει να βολευτεί και να βγάζει το "ψωμάκι" του. Αυτή η νοοτροπία λοιπόν έχει γίνει πλέον καθημερινότητα και διέπει τον κοινωνικό μας βίο.
Και είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις ανθρώπους νέους να σκέφτονται κατά αυτό τον τρόπο. Μου θυμίζει μια κουβέντα που είχα με έναν φίλο μου,προκομμένο παιδί που ήρθε από τη επαρχία και κατάφερε να σταθεί στα πόδια του με πολύ δουλειά στην Αθήνα. Σε κάποια στιγμή λοιπόν μου λέει πως εάν ερχόταν κάποιος πολιτικός που θα τον βόλευε στο Δημόσιο θα τον ψήφιζε,γιατί τι κάνει να βολευτεί και αυτός. Ειλικρινά έμεινα άφωνος,δεν πίστευα πως ένας άνθρωπος στα 30 του θα σκεφτόταν κατά αυτόν τον τρόπο και μάλιστα κάποιος εργατικός και δραστήριος. Θα έπιανε λοιπόν αυτή την θέση όχι γιατί την άξιζε,ούτε γιατί κατάφερε να περάσει μέσω του ΑΣΕΠ αλλά διότι πολύ απλά θα είχε "βύσμα" κάποιον πολιτικό. Και θα τον ψήφιζε όχι γιατί θα πίστευε σε αυτόν,ούτε διότι θα άξιζε μια θέση στην Βουλή αλλά μόνο και μόνο επειδή θα τον είχε βολέψει.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και έχουμε γύρω μας παραδείγματα πολλών ανθρώπων που μεγάλωσαν με το όνειρο μιας θέσης στο Δημόσιο,να "τρουπώσουν" και να πέφτει ο μισθός κάθε μήνα. Άνθρωποι δίχως φιλοδοξίες και καμία οπτική για το μέλλον στηρίζοντας όσους πολιτικούς τους υποσχόντουσαν πως θα μπορούσαν να το κάνουν πράξη. Πελατειακές σχέσεις,σάπιο σύστημα,συγκοινωνούντα δοχεία με το ένα χέρι να νίβει το άλλο. Ο "κακομοίρης" που έχτισε ένα αυθαίρετο,το φακελάκι στον γιατρό,το παιδί που πρέπει να βολευτεί από τον κοντοχωριανό υποψήφιο πολιτικάντη σε μια θεσούλα,τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια με τους ικανότερους στο "βύσμα",όλοι αυτοί ζουν γύρω μας, ψηφίζουν και μπορεί να μην έφαγαν την ίδια ποσότητα κάναν όμως τα στραβά μάτια μήπως και κατάφερναν να αποκομίσουν και οι ίδιοι ένα οποιοδήποτε κέρδος.
Η χώρα δυσκολεύεται όχι γιατί έχει να αντιμετωπίσει μια καινούργια οικονομική κατάσταση δυσχερέστατη αλλά γιατί πολύ περισσότερο χρειάζεται να έρθει αντιμέτωπη με τον εαυτό της,να μάθει να συμπεριφέρεται να διαφορετικά,να κάνει πράξη αυτό που άλλοι λαοί έχουν κάνει καθημερινότητά.
Τις τελευταίες δε μέρες θυμήθηκα ένα παλιό παραμύθι που αντικατοπτρίζει την σημερινή πραγματικότητα αλλά και όσα συνέβησαν από την Μεταπολίτευση και μετά και τον τρόπο που αντιμετωπίζαμε τους "κουτόφραγκους" που κοιμόντουσαν από τις 11 το βράδυ για να πάνε νωρίς στην δουλειά τους αλλά και όσους Έλληνες αντιμετώπισαν την χλεύη των συναδέλφων τους ή των συμπολιτών τους επειδή απλά φρόντιζαν να είναι εντάξει στις επαγγελματικές τους υποχρεώσεις ή να συμπεριφέρονται ως συνεπείς πολίτες ετούτου του κράτους.
Παραθέτω τον παρακάτω διάλογο από το γνωστό και αγαπημένο παραμύθι:
"-Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω γιατί όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά.
-Καλά τι έκανες όλο το καλοκαίρι;Ρώτησε το μυρμήγκι
-Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές γιατί είχα πολύ κέφι και τραγούδαγα όλη μέρα.
-Ε!Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι,ήρθε ο καιρός να χορέψεις"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου