Αυτή η χρονιά σίγουρα ήταν απο τις πιο δύσκολες.Και η φτώχεια συναισθημάτων,ιδεών και αισθητικής κάλυψε τα προγράμματα της τηλεόρασης,τα οποία ούτως ή άλλως δεν διακρίνονταν ποτέ στο σύνολο τους για κάτι παραπάνω.Μέσα λοιπόν σε αυτή την φτήνια και την κατινιά υπήρξε και μια απο τις λίγες λαμπρές εξαιρέσεις που μας έκανε να ξεφεύγουμε απο την πραγματικότητα.Ο Φώτης και η Μαρία ήταν το αγχολυτικό μας,ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που ψάχνεις να βρείς σε μια δύσκολη στιγμή για να σε στηρίξουν,να σε κάνουν να γελάσεις και να σε βοηθήσουν να δεις πιο αισιόδοξα την ζωή σου(έστω και λίγες ώρες).Τα παιδιά αυτά λοιπόν,όντας παρεάκι μας όλα αυτά τα χρόνια,το κατάφεραν χωρίς πολλά μέσα ή ακριβές παραγωγές αλλά επιστρατεύοντας το πηγαίο χιούμορ τους και τον αυτοσαρκασμό που πρέπει να έχει κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και τους άλλους.Επίσης το πιο σημαντικό είναι ότι μετά απο τόσα χρόνια παραμένουν αυτοί που ήταν όταν τους πρωτογνωρίσαμε και γιαυτό τους θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους.Και για να μην ξεχάσω κατάφεραν να αναδείξουν και να κάνουν αγαπητό τον Πουλόπουλο ο οποίος,δεν μου ήταν ιδιαίτερα συμπαθής μπορώ να πω.Γιαυτό λοιπόν θα μου λείψουν το καλοκαίρι που δεν θα τους βλέπω και τους περιμένω την καινούργια σεζόν με καινούργιες ιδέες αλλά με την ίδια αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλον για να μας κάνουν να ξεχαστούμε πάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου